کد مورس چگونه کار می کند؟

در ۲۴ مه ۱۸۴۴، ساموئل اف. بی. مورس در تالار دادگاه عالی ساختمان کنگره آمریکا نشست تا تاریخ ساز شود. این لحظه اوج بیش از ۱۲ سال کار او بود و تنها در سال قبل تر بود که مورس بالاخره کنگره را متقاعد کرد تا بودجه یک پروژه آزمایشی ۳۰ هزار دلاری را تامین کند. مورس پس از آن که در سال قبل، ۶۴ کیلومتر سیم تلگراف را در امتداد خط راه آهن، از پایتخت این کشور تا ایستگاه قطار یدر بالتیمور کشیده بود، بالاخره دستش را روی کلید تلگراف گذاشت و ضربه زد:

“خدا چه چیزی خلق کرده است؟”

این سوال، سوال بامسمایی بود؛ زیرا مورس با آن مجموعه از نقطه ها و خط ها، در واقع دریچه های عصر اطلاعات را باز کرده بود. در عرض یک دهه، ۳۶,۸۰۰ کیلومتر سیم تلگراف در آمریکا کشیده شد و در سال ۱۸۶۶ – شش سال پیش از مرگ مورس – اولین سیم تلگراف فرا آتلانتیک، آمریکا را به بریتانیای کبیر متصل کرد. انتقال اطلاعاتی که زمانی هفته ها یا حتی ماه ها طول می کشید تا به گیرنده مورد نظر برسد، اکنون تنها چند ثانیه زمان می برد.

با گذشت زمان و ابداع رادیو و تلفن، اختراع مورس جذابیت تکنولوژیکی خود را از دست داد، اما این مجموعه خاص از نقطه ها و خط ها (یا “دیت ها” و “داه ها”) در ارتباطات نظامی، به ویژه در طول جنگ جهانی دوم و جنگ ویتنام، نقش مهمی داشتند. در واقع، در سال ۱۹۶۶، فرمانده نیروی دریایی، جرمیا دانتون، که در آن زمان اسیر جنگی ویتنام شمالی بود، در طی مصاحبه ای با یک روزنامه نگار ژاپنی، یک پیام مخفی را با چشمک زدن کلمه “شکنجه” در قالب کد مورس منتقل کرد.

اما با اختراع اینترنت، کد مورس به سرعت از زندگی عمومی کنار رفت. کمیسیون ارتباطات فدرال در سال ۱۹۹۱ الزام به یادگیری کد مورس برای اپراتورهای رادیویی آماتور را کنار گذاشت، گارد ساحلی در سال ۱۹۹۵ استفاده از آن را متوقف کرد و الزام کشتی ها در دریا برای اسکن سیگنال های کد مورس در سال ۱۹۹۹ به پایان رسید. به هر حال، نوآوری پیشگامانه مورس، سرنوشتی جز زباله دان فناوری پیش روی خود نمی دید.

اما جالب اینجاست که این اتفاق رخ نداد.

در عوض، کد مورس به بخشی کوچک اما پر جنب و جوش از جامعه رادیویی آماتور تبدیل شد. کوهنوردها شروع به بردن فرستنده های کوچک به بالای قله کوه ها برای انتقال نقطه و خط ها کردند، جوامع بزرگی برای حفظ هنر کد مورس تاسیس شدند و حتی گوگل – فرزند خاص عصر اطلاعات مدرن – ابزارهایی را برای ترکیب کد مورس با یادگیری ماشین ایجاد کرد تا به افراد معلول کمک کند.

کد مورس چگونه کار می کند؟

ساموئل مورس برای تلگراف همان جایگاه توماس ادیسون برای لامپ نوری را دارد- او لزوماً این فناوری را اختراع نکرد، بلکه کسی بود که آن را کامل کرد. در عمل، جوزف هنری، مخترع آمریکایی، باید این اعتبار را دریافت کند چرا که او اکتشافات اساسی را انجام داد که امکان خلق الکترومغناطیس های قوی تری را ایجاد کرد، که اجازه می داد تکانه های الکتریکی به آثاری مکانیکی در فاصله دور تبدیل شوند – که در واقع تعریف تلگراف است.

یک کلید تلگرافی، چیزی که با انگشتان خود می زنید، یک پالس الکترومغناطیسی ایجاد می کند که از طریق یک سیم فرستاده می شود. فشردن کوتاه کلید تلگراف یک نقطه یا “دیت” ایجاد می کند و فشردن طولانی تر آن یک خط تیره یا “داه” ایجاد می کند. یکی از نوآوری های کلیدی مورس ایجاد یک سیستم ساده برای این بود که ترکیب دیت ها و داه ها می تواند ۴۰ کاراکتر شامل ۲۶ حرف الفبا، اعداد صفر تا ۹ و چهار کاراکتر خاص را تشکیل دهد.

نمودار بالا الفبای کد مدرن و بین المللی مورس را نشان می دهد (در ۱۸۰ سال گذشته تغییرات اندکی در این نمودار رخ داده است). مورس کدی را ایجاد کرد که در آن حروف با تکرار کم تر توسط رشته طولانی تری از دیت ها و داه ها نشان داده می شدند. برای مثال حرف T انگلیسی تنها با یک خط تیره نمایش داده می شود، اما حرف Z با دو خط تیره و پس از آن دو نقطه نمایش داده می شود.

برای جداسازی کلمات و حروف، عملگرهای CW (یا موج پیوسته) از مکث های کوتاه، حدود سه نقطه بین حروف و هفت نقطه بین کلمات استفاده می کنند. بنابراین فقط کافیست این ۴۰ ترکیب از نقاط و خط تیره ها را به خاطر بسپارید، کم و زیاد کردن مکث ها را یاد بگیرید و از کد مورس لذت ببرید.

بله ، آن قدرها هم آسان نیست.